ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΟΛΟΓIAΣ ΑΠΟΘΕΩΣΗ

(Ημερομηνία Αρθρου: Ιανουάριος 2013)

Ένα βροχερό πρωινό πριν ξεκινήσω για δουλειά άκουγα την πρωινή ενημερωτική
τηλεοπτική μου εκπομπή. Έμαθα για τον καιρό, ποια υπηρεσία είναι ανοικτή 10-12 και
ποια 11-13, τι τέλος κυκλοφορίας θα πληρώσει το αυτοκίνητο μου ανάλογα με τα κιλά του,
την θέση και υποδύναμη της μηχανής του, ποιο τέλος επιτηδεύματος θα πληρώσω το 2013
αν έχω το σθένος να επιτηδεύομαι ακόμη, πόσες αποδείξεις να μαζέψω ανάλογα με το
φορολογικό μου προφίλ, σε ποίες σακούλες να τις βάλω και πόσα χρόνια να τις φυλάξω, αν
θα πληρώσω το χαράτσι για τα ακίνητα, στην ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, ή στην εφορία, έμαθα για
την ημερομηνία λήξης της 5ης παράτασης δήλωσης αυθαιρέτων και πολλές άλλες
χρήσιμες για την ζωή μου λεπτομέρειες.
Ήμουνα έτοιμος να κλείσω την τηλεόραση με το καθιερωμένο πια απαξιωτικό και ειρωνικό
για τους κυβερνώντες χαμόγελο μου όταν μια εκπομπή ανάλυσης του νέου νομοσχεδίου
για τις συντάξεις μου τράβηξε πάλι σαν μαγνήτης την προσοχή.
Οι πληροφορίες για το συνταξιοδοτικό πέφτανε βροχή : Πότε θα πάρεις σύνταξη στα 60
και πότε στα 67 ανάλογα με την ημέρα που γεννήθηκες στο κινέζικο ημερολόγιο, τι
ωροσκόπο είχες όταν άρχισες να δουλεύεις, αν είσαι παντρεμένος ή ανύπαντρος πατέρας
πριν ή μετά το 1993, τι δικαιώματα κατοχυρώνεις αν έχεις ανήλικο γιο με εργοδότη το
δημόσιο ή ανήλικη κόρη με εργοδότη ιδιώτη, πως και πότε θα σου κόψουν το 70% της
σύνταξης που τυχόν παίρνεις αν συνεχίζεις να εργάζεσαι νόμιμα μετά την 1-1-2013, πότε
δικαιούσαι βαρέα και ανθιυ γεινά αν είσαι μόνιμος κάτοικος Ελλάδας μετά το 2010 και
πολλά άλλα.
Έμαθα για τα αναγνωρίσιμα πλασματικά χρόνια- τα χρόνια δηλαδή που μπορείς να
πάρεις σύνταξη χωρίς να έχεις δουλέψεις – όπως ο χρόνος σπουδών, ο χρόνος μαθητείας
μέχρι δύο έτη , η γονική άδεια ανατροφής των παιδιών , οι επιδοτούμενες μέρες
ασθένειας, ο χρόνος κύησης μέχρι 119 μέρες, η εκπαιδευτική άδεια μέχρι δύο χρόνια ,ο
χρόνος απεργίας, ο χρόνος στρατιωτικής θητείας, οι ημέρες φυλάκισης και πολλά άλλα.
Από την ενημέρωση δεν έλειψε το κλασικό απαγορευτικό για τους πολλά έχοντες
πλαφόν κοινωνικής ..ευαισθησίας που συνοδεύει κάθε ρύθμιση του είδους : πάνω
από επτά συντάξιμα πλασματικά χρόνια δεν δικαιούται κανείς όσα δικαιολογητικά και
να έχει.
Μετά την ομοβροντία πληροφοριών νομοθετικού περιεχομένου που κατάφερα να
καταγράψω στην μνήμη μου , αξιοποιώντας τις γνώσεις μου από τις σπουδές στο
Πολυτεχνείο και προεξοφλώντας από εμπειρία τις δικαστικές αποφάσεις που θα
ακολουθήσουν ήμουν έτοιμος πια να κάνω την προσωπική συνταξιοδοτική μου εξίσωση:
Θα πάρω λοιπόν σύνταξη τα χρόνια που δούλευα + 7 – τα πλεονάζοντα πλασματικά μου
χρόνια – τις μη νόμιμες ημέρες απεργίας- τις άδειες από την φυλακή + τον μέσο όρο
ηλικίας των ανήλικων τέκνων μου Χ την διαφορά των χρόνων ανάμεσα στον πρώτο και
δεύτερο μου γάμο – την εισφορά αλληλεγγύης για τις με χαμηλές αποδοχές και χωρίς
ακίνητη προίκα ανύπανδρες κορασίδες στρατιωτικών και άλλων Χ ( τον κατώτατο μισθό
καθαρίστριας + τις αποδοχές του προέδρου του Αρείου Πάγου + τις συντάξιμες

αποδοχές βουλευτικής αποζημείωσης ) Χ 1/3 + τις 119 ημέρες κύησης και λοχίας της
γυναίκας μου αναγόμενες σε ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη όπως αυτή
καθορίστηκε από τη τελευταία απόφαση του πρωτοδικείου Πειραιώς. Και όλα αυτά μετά
από έγκριση του κ. Τόμσεν , αν δεν έχει πάθει μέχρι τότε εγκεφαλικό και κινδυνεύσει η
καταβολή των συντάξεων γενικότερα.
Με έπιασε ένα νευρικό γέλιο με σπασμούς, τα κλάματα και τα γέλια ενώθηκαν σε ένα. Το
συναίσθημα ήταν λυτρωτικό. Σκέφτηκα ότι πρέπει να γραφτώ συνδρομητής στην
εφημερίδα της κυβερνήσεως για να θεμελιώσω το δικαίωμα να γελάω και κλαίω μαζί κάθε
πρωί . Τι περιπτωσιολογίας αποθέωση ήταν αυτή πάλι; Μα αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι που
μας κυβερνάνε δεν έχουν δουλειά να κάνουν από να νομοθετούν σταυρόλεξα για να μην
μας αφήνουν να δουλέψουμε.
Έφυγα από το σπίτι και μπήκα στο αυτοκίνητο, η βροχή είχε δυναμώσει. Δεν είχα γεννηθεί
χθες, είχα ζήσει από κοντά την νεοελληνική κουλτούρα της ρουσφετολογικής νομοθετικής
περιπτωσιολογίας που μας ταλαιπωρεί καθημερινά και καταστρέφει την ποιότητα της
ζωής μας.
Έβλεπα τους κακόμοιρους τους βουλευτές να ιδρώνουν αντισυνταγματικά και με
υπουργικές αποφάσεις , εγκυκλίους , και εκατοντάδες παράπλευρους νόμους να
προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταργήσουν κάθε προηγούμενο νόμο που έθιγε κανένα
προεκλογικό τους συμφέρον. Ήξερα ότι ή Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στους νόμους που
καταργεί τους νόμους, ότι οι εκάστοτε κυβερνώντες ήταν και είναι περαιωτές και
διεκπεραιωτές της διαφθοράς , ότι ταχτοποιούσαν όταν δεν νομιμοποιούσαν κάθε
λογής παρανομίες, ότι έπαιρναν δάνεια στο όνομα των παιδιών μας , ότι μοίραζαν
αντιπαραγωγικά στους ημέτερους τα δανεικά και τις επιδοτήσεις για να διατηρηθούν
στην εξουσία.
Όλα τα ήξερα αλλά τώρα με την κρίση δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω να πληρώνω τον Φόρο
Προστιθέμενης Ανικανότητας και διαφθοράς των εκλεγμένων μου, δεν αντέχω άλλες
περικοπές της νοημοσύνης μου, δεν δέχομαι πια να πληρώνω για τα κλοπιμαία άλλων,
έχασα την υπομονή μου, δεν αντέχω να περιμένω άλλο ένα φορολογικό νομοσχέδιο, δεν
αντέχω άλλο να με κυβερνάνε χρεοκοπημένα μυαλά, άρχισα να έχω παραισθήσεις , να
παραμιλάω στο τιμόνι και να φωνάζω μόνος μου σαν τρελός μέσα στο αυτοκίνητο .
Έπαθα κρίση ταυτότητας δεν ήξερα πια τι είμαι; Έλληνας πολίτης ορισμένου ή αορίστου
χρόνου; Μήπως είμαι πλασματικός Έλληνας ; Μήπως έχω υποθηκευμένη υπηκοότητα;
Πως τους άφησα να φορολογούν το πατρικό μου σπίτι για να εξοφλούν τα χρέη άλλων; Πως
κατάντησα έτσι, Ζορμπάς με μπλοκάκι αποδείξεων υποταγής. Η αμφιβολία φώλιασε μέσα
μου , η ανδρική, επαγγελματική και εθνική μου αυτοπεποίθηση εκμηδενίστηκε.
Μήπως έπρεπε να είχα γεννηθεί γυναίκα για να έπαιρνα συντάξιμες μέρες κύησης ή
άντρας με την δυνατότητα εξαγορά θητείας ; Μήπως δεν έπρεπε να μην είμαι φυσικό
πρόσωπο και πρέπει να γίνω εταιρεία;

Μήπως έπρεπε να φυτέψω φωτοβολταικά αντί ντομάτες στα χωράφια του πατέρα μου για
να πάρω καμία πράσινη επιδότηση; Μήπως έπρεπε να κάνω καμία off shore εταιρεία με
αφορολόγητο διαχειριστή τον εαυτό μου να με εκπροσωπεί στη χώρα μου.
Μήπως έπρεπε να είχα γεννηθεί αλλόθρησκος Άραβας επενδυτής με κελεμπία ή
ομόθρησκος Ρώσος ολιγάρχης με εξειδίκευση σε fast track ιδιωτικοποιήσεις της τσέπης
για να βοηθήσω στην γρήγορη ανάπτυξη της πατρίδας μου; Μήπως έπρεπε να έχω μεσιτική
εμπειρία για να συμμετάσχω με προοπτικές επιτυχίας στην αναθέρμανση – πώληση – της
οικονομίας στη χώρας μου; Μήπως έπρεπε να μάθω κινέζικα για να αποκτήσω εκπτωτική
κάρτα στα τραίνα και στα λιμάνια ;
Στεναχωρήθηκα με όλα αυτά τα ‘μήπως’ που τριγυρνούσαν στο μυαλό μου, την ειρωνική
καταγραφή της κωμικοτραγικής κατάστασης που όλοι μας βιώνουμε καθημερινά και
άφησα την φαντασία μου ελεύθερη να ψάχνει για μια χώρα απλή και καθαρή να
μεταναστεύσω αν χρειασθεί, μια χώρα που να ξέρω πόσα χρόνια θα δουλέψω, που δεν
θα χρειάζεται να μετράω ένσημα εργασίας και ανεργίας για να πάω στο νοσοκομείο και να
ζήσω στα γηρατειά , που δεν θα προσπερνάω το φροντιστήριο πριν πάω στο σχολείο, που
θα έχω δικαίωμα στην εργασία και που η εργασία θα είναι χαρά, μια χώρα χωρίς
αποδείξεις ύπαρξης που δεν θα είναι ένα απέραντο λογιστήριο υποκρισίας , που δεν θα
κτίζει ό ένας στο κεφάλι του άλλου, που η απληστία δεν θα καταστρέφει το περιβάλλον και
την ομορφιά της φύσης, μια χώρα που θα παράγει και θα ζει και δεν θα πουλάει τις
παραλίες της για μια χούφτα δολάρια, που θα κάνει ζέστη και δεν θα χρειάζομαι
πετρέλαιο θέρμανσης .
Έψαχνα από χώρα σε χώρα στην υδρόγειο της φαντασίας μου όταν ένας Πακιστανός μου
χτύπησε το τζάμι του αυτοκινήτου , πούλαγε λουλούδια, άνοιξα και τον ρώτησα αν είναι
πλασματικά ή πραγματικά όχι κύριε μου απάντησε παρεξηγημένος πραγματικά είναι εγώ
δεν πουλάω ψεύτικα πράγματα. Τον λυπήθηκα τον άνθρωπο , τόσα μίλια, τόσες
περιπέτειες, τόσες κακουχίες αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και κατέληξε σε αυτή την
πλασματική χώρα. Πήρα τα λουλούδια τα μύρισα για σιγουριά και του έδωσα ένα μεγάλο
χαρτονόμισμα. Έχει ανάγκη από κάποιο επίδομα και αυτός. Είχαν περάσει δύο ώρες στη
βροχή από τότε που έφυγα από το σπίτι και νόμισα ότι είχαν περάσει μέρες. Ένα
βοριαδάκι αισιοδοξίας φύσηξε μέσα μου, στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα πραγματικά
λουλούδια που ανθίζουν.