Νίκος Τσεμάνης, Ταξιδεύοντας στη ζωή

Αθεράπευτος ταξιδευτής από μικρός, πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω σε ξένους τόπους. Η περιέργεια
δεν έλεγε ποτέ να με αποχωριστεί. Από τα μαθητικά μου χρόνια στον Άγιο Παντελεήμονα στην
Αχαρνών έκανα τα πάντα για να φτάνω σε άγνωστα μέρη γύρω μου, με τα πόδια, με ποδήλατα, με
μηχανάκια.
Ανιχνευτής ναυτοπρόσκοπος στις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις ακολουθούσα περίεργος τις στρατιές
από κάμπιες γύρω από τα δένδρα, περίεργος να μάθω που πηγαίνουν. Κάθε καλοκαίρι πήγαινα από
μικρός διακοπές στην πατρίδα της μητέρας μου την Ίο και έτρωγα με το ζόρι σύκα, που τότε δεν μου
άρεσαν, μετά από σοβαρές μητρικές απειλές < ότι δεν θα κολυμπήσεις στα γαλανά νερά του νησιού
αν δεν τρως τα φρούτα του τόπου σου>.
Στην πατρίδα του πατέρα μου, ιατρού χειρουργού στην Καστοριά, ζούσα τα καλοκαίρια το όνειρο να
βλέπω τον φελλό από το καλάμι του ψαρέματος που κράταγα να βουλιάζει στην υπέροχη λίμνη και
στη συνέχεια με μεγάλη ικανοποίηση να απαγκιστρώνω ένα μικρό ψαράκι που έπιανα με τα δικά
μου χέρια.
Προσπαθούσα χωρίς επιτυχία να κάνω τον καλό τον μαθητή στο σχολείο, τον ορειβάτη στα βράχια
της Πάρνηθας, τον μπασκετμπολίστα και δρομέα ταχύτητας στο γήπεδο του Πανελληνίου Συλλόγου
στο πεδίον του Άρεως, τον ποδοσφαιριστή στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και τελικά το
πήρα απόφαση ότι το μοναδικό γνήσιο ταλέντο που είχα ήταν να παίζω με άλλους γκαζές στους
δρόμους της γειτονιάς και με την ευστοχία μου να κερδίζω πολλά γυάλινα γκαζάκια.

Τυχερός στο λύκειο πέτυχα μια σχολική υποτροφία ανταλλαγών μαθητών με μια αμερικανική
οργάνωση, την ¨American Field Service¨ και βρέθηκα μαθητής για ένα χρόνο σε ένα γυμνάσιο στο
Κάνσας Σίτυ της Αμερικής. Με το τέλος της μαθητικής εκείνης χρονιάς γνώρισα την Αμερική από την
Ανατολή μέχρι τη Δύση ταξιδεύοντας με ένα πούλμαν της οργάνωσης και φιλοξενούμενος από
εύπορες αμερικανικές οικογένειες σε διάφορες αμερικανικές πόλεις, στη Νέα Υόρκη, στην
Ουάσινγκτον, στο Σαν Φραντσίσκο, στο Ντένβερ. Στο Κολοράντο για πρώτη φορά καβάλησα
καουμπόικα άλογα. Γύρισα πίσω στην Ελλάδα και μετά από εξετάσεις πήρα και το ελληνικό δίπλωμα
λυκείου από το Β΄Γυμνάσιο Αχαρνών.
Στα πρώιμα νιάτα μου μετά το λύκειο ακολουθώντας τα βήματα του μεγάλου αδελφού μου Βασίλη
άρχισα να ταξιδεύω με οτοστόπ σε διάφορες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Στην Αυστρία ανακάλυπτα
την ομορφιά των ευρωπαϊκών Άλπεων, στην Φιλανδία την ομορφιά των λιμνών του Σκανδιναβικού
Βορρά, στην Αγγλία πρόσεχα να μην με πατήσουν τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στη λάθος
μεριά του δρόμου, στην Ολλανδία, στο Delft έμαθα να αγαπάω τα ποδήλατα.
Στη συνέχεια πήγα εθελοντής στην Αεροπορία να ξεμπερδεύω με τον στρατό και να μπορώ να
σπουδάσω όποτε και όπου θέλω στο εξωτερικό χωρίς τις διαδικασίες αναβολών στράτευσης. Μετά
την βασική εκπαίδευση στον Άραξο, βρέθηκα στην 112 πτέρυγα μάχης στη Θεσσαλονίκη και ως
μέλος της ομάδας μπάσκετ της μονάδας μετά από ένα πανελλήνιο τουρνουά μπάσκετ στη Λάρισα με
επέλεξαν για αναπληρωματικό μέλος στην μεγάλη ομάδα της Αεροπορίας. Έτσι για αρκετό καιρό
προς μεγάλη μου χαρά αντί να εκπαιδεύομαι στα όπλα έκανα προπονήσεις με μια στρογγυλή μπάλα
στο γήπεδο του Σπόρτινγκ στην Αθήνα.
Τελικά σπούδασα στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης, πολιτικός μηχανικός, και δουλεύοντας υπερωρίες στο
ταχυδρομείο δεμάτων της πόλης αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο, ένα 2CV, που εξελίχτηκε σε
camper car αξιώσεων. Από την Ελβετία, το απόλυτο κέντρο της Ευρώπης, με το δικό μου ποια
αυτοκίνητο γύρναγα με κάθε ευκαιρία στις ευρωπαϊκές πόλεις και τα βουνά των Άλπεων
φιλοξενούμενος συνήθως στα σπίτια ευρωπαίων συμφοιτητών μου έχοντας πάντα την δυνατότητα
να κοιμάμαι στο δικό μου μίνι camper αυτοκίνητο αν ήθελε χρειαστεί.
Φοιτητής δούλευα πάντα να μαζεύω λεφτά για το επόμενη ταξιδιωτική μου περιπέτεια. Κάθε
δυσκολία, κάθε κακοτοπιά, κάθε ταλαιπωρία σε ένα ταξίδι την έβλεπα με προσκοπική διάθεση σαν
καλοδεχούμενη ευκαιρία για μια ακόμη περιπέτεια. Ξεκινώντας το πρωί δεν ήθελα να είμαι σίγουρος
που θα κοιμηθώ το βράδυ. Είχα αρχίσει στα όρια του εθισμού να αναζητώ προκλήσεις που θα
έφερναν νέες περιπέτειες.
Φιλοξενούμενος στα κρατητήρια μεθυσμένων στα αστυνομικά τμήματα της παγωμένης Σουηδίας
ένοιωθα ότι έμενα σε πεντάστερα ξενοδοχεία,καθισμένος οκλαδόν παρέα με εκατοντάδες Ινδούς
στην οροφή των τραίνων στη Βόρεια Ινδία πίστευα ότι είμαι στο ωραιότερο open air τουριστικό
λεωφορείο του κόσμου. Στον ιερό ναό των Σικ στο Αμριτσάρ, που βρέθηκα, πριν από τα θλιβερά
γεγονότα, κοιμόμουν παρέα με χιλιάδες μυρωδάτα κορμιά προσκυνητών χωρίς κανένα πρόβλημα.
Αντέχοντας τις κακουχίες αισθανόμουνα δυνατός, ηρωικός, διαφορετικός. Με σταθερό και αχώριστο
φίλο και συμπαραστάτη το σακίδιο μου και τη φαντασία μου δεν με τρόμαζε η μοναξιά. Τα σύνορα
της γλωσσικής επικοινωνίας τα ξεπέρναγα με το χαμόγελο. Παρέες και φιλίες στα μέρη που
περνούσα έκανα εύκολα. Εμβολιασμένος με τις αναμνήσεις από τα μετ΄εμποδίων παιχνίδια με τις
γκαζές και τη μπάλα στους δρόμους της παλιάς Αθήνας τα νεανικά μου χρόνια ήμουνα σίγουρος ότι
όποιο εμπόδιο και να βρεθεί στο δρόμο μου θα το ξεπεράσω. Έτσι με σταθερό φίλο τη μοναξιά μου
ταξίδευα ασταμάτητα. Ένοιωθα ότι με τα ταξίδια τρέχω πιο γρήγορα από τον αληθινό ανθρώπινο
χρόνο, ότι ζω περισσότερες ζωές.
Γρήγορα ήρθαν τα χρόνια της ενηλικίωσης και του βιοπορισμού. Μετά από ένα σοβαρό εργατικό
ατύχημα στο μάτι μου στην Basel της Ελβετίας γύρισα στη Αθήνα. Εργάστηκα σαν σύμβουλος

πολιτικός μηχανικός σε μεγάλες εταιρείες, στην Εδόκ Εταίρ, στον Άβαξ, στον Τρίτωνα, μελέτησα και
έχτισα εργοστάσια, λιμάνια, πολυκατοικίες, εξοχικές κατοικίες, παντρεύτηκα και νοικοκυρεύτηκα.
Από ανήσυχος ελεύθερος ταξιδευτής μεταμορφώθηκα σε ένα ήσυχο οικογενειάρχη, ένα σκληρά
εργαζόμενο επαγγελματία τεχνοκράτη. Η γυναίκα μου η Ασπασία , αρχιτέκτων μηχανικός, μου έκανε
δώρο δύο κόρες. Χτίσαμε μαζί ένα μικρό ξενοδοχειακό συγκρότημα στη Ίο και άλλα εξοχικά σπίτια
στο νησί. Ταξιδεύαμε οικογενειακά πλέον με ένα νέο WV bus camper σε χώρες της Ευρώπης και
θαυμάζαμε τα έργα τέχνης της φύσης και του πολιτισμού στην ωραιότερη ήπειρο της γης.
Παρ΄όλα αυτά η επιθυμία για περιπέτεια και οι αναμνήσεις από τα μακρινά ταξίδια δεν με
εγκατέλειψαν ποτέ και έτσι συνταξιούχος πια με περισσότερα χρήματα τώρα από ότι στα νιάτα μου
άρχισα πάλι να ταξιδεύω σε μέρη μακρινά που σε καλεί η περιπέτεια. Μερικές φορές παρέα με
κάποιο φίλο συνοδοιπόρο, εθισμένο όπως εγώ στις κακουχίες, άλλες φορές μόνος. Με την γυναίκα
μου την Ασπασία αποφασίσαμε να ταξιδεύουμε μαζί μόνο σε …πολιτισμένες χώρες.
Ταξίδεψα παρέα με τον Βούδα στη Βιρμανία, έκανα παρέα με τεμπέλικα λιοντάρια στην Κένυα και
Τανζανία, στο Βιετνάμ έτρωγα τις ωραιότερες ψαρόσουπες στον κόσμο στις όχθες του ποταμού
Μεκόνγκ, στη Περσία έδωσα τα χέρια στον Δαρείο και γνώρισα τους επαναστάτες Αγιοταλάχ, στο
Μπενάρες στην όχθη του Γάγγη μέτραγα τα φέρετρα των ευκατάστατων Ινδών που είχαν εκδηλώσει
την επιθυμία η στάχτη τους να σκορπίσει στα λασπόνερα του ιερού ποταμού.
Στη Χαβάη ερωτεύτηκα τις πολύχρωμες βουκαμβίλιες και τα ηφαίστεια. Στην Αργεντινή έκανα ότι
χόρευα ταγκό. Στην Καραϊβική πλέοντας με το ιστιοπλοϊκό ενός φίλου προς το κανάλι του Παναμά
κόντεψα να ζαλιστώ και να ρεζιλέψω την ναυτοσύνη των ελλήνων όλων, στο Matsu Pitsu στο Περού
ανέβαινα γρήγορα με κομμένη την ανάσα προς τον ουρανό χωρίς οξυγόνο στους πνεύμονες. Στην
Αμερική ξαναπήγα με την γυναίκα και τις κόρες μου σε ένα μεγάλο cross country ταξίδι με
αυτοκίνητο.
Στην Κούβα ταξίδεψα σε όλο το νησί παρέα με τον ίδιο τον σωσία του Hemingway,στη Βόρεια
Ναμίμπια ήμουνα ο λευκός κουμπάρος στο γάμο ενός έλληνα από την Ίο με μια μαύρη καλλονή,
στην Αυστραλία πρόσεχα μην τρακάρω με καμία καγκουρό, στη Μόσχα πρόσεχα να μην γλιστρήσω
και τσακιστώ στα παγωμένα πεζοδρόμια, στο Σουδάν είχα ερωτευτεί τις άσπρες καμήλες Besharin,
στη μουσουλμανική Αιθιοπία έβλεπα με νοσταλγικό δέος τις όμορφες αγρότισσες πριγκίπισσες πάνω
στα μικρά τους γαϊδουράκια να προσπερνάνε περιφρονώντας με το χαμόγελο τους τον σύγχρονο
Δυτικό Πολιτισμό.
Όπως καταλάβατε το ταξιδιωτικό about της ιστοσελίδας αυτής είναι τα ¨κατορθώματα¨ ενός
αθεράπευτου ταξιδευτή που είχε την τύχη και την πολυτέλεια να κάνει τα ταξιδιωτικά του όνειρα
πραγματικότητα. Τις ταξιδιωτικές μου αναμνήσεις άρχισα να τις γράφω σε απλά ιδιόχειρα κείμενα
και να βάζω φωτογραφίες δίπλα τους αρκετά χρόνια αργότερα. Ξαφνικά, εγώ, ο χειρότερος στην
έκθεση και λογοτεχνική έκφραση στην τάξη μαθητής, αποφάσισα να κάνω τον … όψιμο συγγραφέα
ταξιδιωτικών βιβλίων. Ήθελα με τον τρόπο αυτό να ξαναζήσω νοερά τα ταξίδια που είχα κάνει, να
μοιραστώ αναμνήσεις με άλλους ταξιδευτές, και πάνω από όλα να μεταφέρω τις ανθρώπινες
εμπειρίες και τις ανεπανάληπτες ταξιδιωτικές στιγμές που έζησα σε όλους εκείνους που η τύχη
δεν τους ευνόησε να επισκεφτούν τα μακρινά εκείνα μέρη. Καλά ταξίδια λοιπόν σε όλους μας.

Νίκος Τσεμάνης, πολιτικός μηχανικός, Dipl. Ing ETH Ζυρίχης