Durban, Νότιος Αφρική
Σε μερικές πόλεις στον κόσμο όταν περιφέρεσαι σαν τουρίστας καλύτερα να έχει μαζί σου ένα ντόπιο συνοδηγό. Στο Durban της Νοτίου Αφρικής είχα προσλάβει ένα συνοδό Ινδό ταξιτζή να με ξεναγήσει στην πόλη για ολόκληρη την ημέρα . Η σοφή αυτή επιλογή μου με έσωσε από σίγουρο ξυλοδαρμό ………
Παραλίγο λιντσάρισμα
Στο δρόμο για την μακρινή Ναμίμπια, μάρτυρας σε ένα γάμο ενός Έλληνα από την Ίο και μιας όμορφης σοκολατένιας Ναμιμπιανής βρήκα την ευκαιρία για μια διήμερη επίσκεψη στο Durban της Νοτίου Αφρικής.
Το Durban είναι μια πόλη-λιμάνι πέντε εκατομμυρίων κατοίκων στον Ινδικό ωκεανό. Εδώ στο Durban αισθάνεται κανείς στον αέρα την ιστορία των φυλετικών διακρίσεων που ταλάνισε τη Νότια Αφρική τις τελευταίες δεκαετίες. Άσπροι, μαύροι, Ινδοί και άλλοι συμβιώνουν σε ξεχωριστές παραλίες μπροστά στα πελώρια κύματα του Ινδικού ωκεανού. Οι Ινδοί στο Durban μεταφέρθηκαν από την Ασία κατά χιλιάδες με πενταετείς συμβάσεις εργασίας στις φυτείες ζαχαροκάλαμου της περιοχής με εντολή των αποικιοκρατικών δυνάμεων της εποχής. Οι περισσότεροι δεν επέστρεψαν ποτέ στην Ινδία, εμπλουτίζοντας την ανθρώπινη βιοποικιλότητα της Νότιας Αφρικής.
Οι Ζουλού, αυτοί οι ατίθασοι πολεμιστές που με αρχηγό τηστρα- τιωτική αυθεντία βασιλιά τους Shaka πολέμησαν λυσσαλέα με επιτυχία για εξήντα ολόκληρα χρόνια τον αγγλικό αποικιακό στρατό, σήμερα σερβίρουν πρωινό ως εργαζόμενοι στα εκατο- ντάδες ξενοδοχεία που στέκονται μπροστά από τις ηλιόλουστες χρυσαφένιες αμμουδιές τουDurban.
Οι λευκοί κάτοικοι του Durban, οι Άγγλοι, οι Ολλανδοί κάνουν σέρφινγκ με κομμένη την ανάσα στα πελώρια κύματα του Ινδικού Ωκεανού ελπίζοντας ότι θα συνεχίσουν να ζουν ειρηνικά στην μοναδική πατρίδα που γνώρισαν από παιδιά, στη Νότιο Αφρική, μια πατρίδα που οι πρόγονοί τους με ιδρώτα και αίμα κατάφεραν να εξελίξουν στο πιο ισχυρό και σύγχρονο κράτος σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο.
Είχα επιλέξει για τη διαμονή μου στο Durban ένα ξενοδοχείο της αλυσίδας Proteα ονόματι Edward. To ξενοδοχείο είχε μαρμάρινα δάπεδα, φλύαρους πολυέλαιους εντυπωσιασμού, χώρους συγκέντρωσης κοινωνικών ομάδων και πολιτικών κομμάτων, αίθουσες για γάμους, ρεσεψιόν με τα ρολόγια να δείχνουν τις διαφορετικές ώρες στις οικονομικές πρωτεύουσες του κόσμου, δερμάτινους καναπέδες μεγάλου μεγέθους στις αίθουσες υποδοχής για να κάθονται αναπαυτικά πελάτες όλων των σωματικών διαστάσεων, spa, πισίνα στον τελευταίο όροφο, τριπλά ασανσέρ να ανεβοκατεβαίνεις και μεγάλες τζαμαρίες για να βλέπεις τον έξω κόσμο.
Συνήθως δεν μου αρέσουν τα μεγάλα ξενοδοχεία πολυτελείας. Το ξενοδοχείο Edward δεν ήταν όμως σαν τα άλλα επώνυμα ξενοδοχεία της κατηγορίας αυτής γιατί έχει ζήσει ιστορικές στιγμές. Βρίσκεται πάνω στον ωκεανό, στο Golden Mile, μια αναπνοή από την Maritime Parade και ήταν σύμβολο ευμάρειας της Νότιας Αφρικής την εποχή του apartheid.
Παρελάσεις, γιορτές, μαζορέτες, μουσικές μπάντες περνούσαν χρόνια τώρα μπροστά από το ξενοδοχείο αυτό. Μια σειρά από πισίνες τοποθετημένες σαν μια αλυσίδα από συνεχόμενα δάκρυα παράλληλα στην ακτογραμμή του ωκεανού έδιναν στον χώρο των ιστορικών αυτών συγκεντρώσεων αναψυχής ένα ιδιαίτερο στίγμα. Έβαζες το μαγιό σου και με λίγα απλωτά βήματα πλησίαζες την παραλία με τα τεράστια κύματα, όπου σιδερένια δίχτυα σε προστάτευαν από τους περιπλανώμενους στον ωκεανό καρχαρίες και ωραία γλυπτά στην αμμουδιά με ανθρώπινες αναπαραστάσεις φτιαγμένες από τους κόκκους της λεπτή άμμου σού κρατούσανε παρέα. Η παραλιακή αυτή ζώνη, που ήταν κάποτε σύμβολο της ευημερίας των λευκών κατοίκων, σήμερα είναι ο αγαπημένος χώρος αναψυχής του νέγρικου πληθυσμού της πόλης. Εκεί, στις παράλληλες στον ωκεανό πισίνες σήμερα μαθαίνουνε να κολυμπάνε στα ρηχά νερά τους τα παιδιά της ανερχόμενης μαύρης αστικής τάξης του Durban.
Golden Mile, πισίνες πολυτελείας για μαυράκια
Όταν ταξιδεύω μόνος σε εν δυνάμει επικίνδυνες πόλεις, συνήθως παίρνω για συνοδεία έναν αποκλειστικό συνοδό για όλη την ημέρα από τις εννέα το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ. Ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητας της πόλης ο συνοδός αυτός μπορεί να είναι από ένας απλός υπάλληλος τουριστικού γραφείου, μία θηλυκή ύπαρξη με ευγενικό χαμόγελο, ένας διανοούμενος γνώστης αρχαιολογικών χώρων ή ένας σωματοφύλακας με δια κριτή μυϊκή μάζα. Στο Durban προσέλαβα για τη μοναδική μέρα που είχα στη διάθεσή μου έναν ινδό ταξιτζή.
Ξεκινήσαμε την περιήγηση του Golden Mile με τα πόδια. Στο λαιμό μου ήταν κρεμασμένη η φωτογραφική μου μηχανή. Περπατήσαμε στη Maritime Parade ανάμεσα σε κέντρα αναψυχής, μαγαζιά με ξύλινα αγαλματάκια αφρικάνικης τέχνης, υπαίθρια αμφιθέατρα, οριεντάλ τρίκυκλα ποδήλατα ταξί, τα λεγόμενα rickshaws. Διασχίσαμε τον πεζόδρομο των παρελάσεων και περάσαμε απέναντι στις επώνυμες και παράλληλες στον ωκεανό πισίνες-δάκρυα. Οι πισίνες αυτές ήταν γεμάτες με εκατοντάδες μαυράκια παίζανε και μαθαίνανε να κολυμπάνε ανάμεσα σε σιντριβάνια,νησίδες και διάφορες άλλες κτιστές επιφανειακές κατασκευές. Το θέαμα με τις μαύρες επιδερμίδες να παίζουν παιχνίδια με το φως στα γαλανά νερά ήταν εντυπωσιακό.
Ανέβηκα σε μια γέφυρα ανάμεσα σε δύο πισίνες-δάκρυα και από εκεί φωτογράφιζα το έγχρωμο παιδικό πλήθος να διασκεδάζει. Ξαφνικά ένιωσα δύο άνδρες πίσω μου να με σπρώχνουν φωνάζοντας δυνατά. «Πώς τολμάς να φωτογραφίζεις τα παιδιά μας;» Πριν καλά καλά καταλάβω τι συμβαίνει, ένα απειλητικό μαύρο πλήθος είχε μαζευτεί γύρω μου. Με τις πρώτες επιθετικές σε βάρος μου κινήσεις το αγαπημένο μου καπέλο έπεσε στο πάτωμα.
Άρχισα να φωνάζω “Greek tourist, hotel Edward” και να δείχνω το ξενοδοχείο στο βάθος, αλλά οι φωνές μου δεν έδειχναν να πείθουν κανέναν. Σκέφτηκα προς στιγμή να βουτήξω στην πισίνα-δάκρυ, γιατί είχα ακούσει ότι οι περισσότεροι ενήλικες μαύροι δεν ήξεραν να κολυμπάνε, αλλά έβλεπα ότι τα νερά ήταν πολύ ρηχά και σίγουρα όλοι οι μαύροι πατεράδες θα με ακολουθούσαν περπατώντας στο νερό μέσα στην πισίνα ανάμεσα στα παιδιά.
Προσπαθούσα λοιπόν να αποφύγω τους προπηλακισμούς χωρίς να προκαλώ, σκυμμένος, με το αριστερό χέρι διπλωμένο να περικυκλώνει το μέτωπο και το δεξί χέρι ελεύθερο σε ετοιμότητα για να αποφύγω κανένα χτύπημα κάτω από τη μέση όταν ξαφνικά ορμάει ανάμεσα στο πλήθος ο Ινδός σωματοφύλακας ταξιτζής, που εκείνη την ώρα είχε πάει στο περίπτερο να αγοράσει τσιγάρα, φωνάζοντας κάτι ακαταλαβίστικές λέξεις στη γλώσσα των Ζουλού.
Η επέμβασή του με έσωσε. Με τον σωματοφύλακα μπροστά να ανοίγει διάδρομο στον κόσμο και εμένα από πίσω με κατεβασμέ να τα αυτιά σαν σκυλάκι που έκανε ζαβολιά και μετάνιωσε, καταφέραμε να απομακρυνθούμε από το εξαγριωμένο πλήθος. Προχωρήσαμε προς την αμμουδιά και περπατώντας παράλληλα στα αφρισμένα κύματα ανεβήκαμε σε ένα Pier, αυτές τις προβλήτες πάνω σε πασσάλους που έχουν κατασκευάσει οι άνθρωποι στις ακτές των ωκεανών και επιτρέπουν στους πεζούς να περπατάνε πάνω τους και στα κύματα του ωκεανού να κυκλοφορούν ανενόχλητα κάτω τους.
Έφτασα στην άκρη της τεράστιας αυτής σε μήκος και σε ύψος εξέδρας στον ωκεανό και κάθισα δίπλα σε έναν ψαρά που κρατούσε ένα υπερμοντέρνο καλάμι στο χέρι. Ο ινδός σωματοφύλακας ερχόταν σε απόσταση πίσω μου αγναντεύοντας το πέλαγος. Είχα ακόμη την ανησυχία μήπως καμιά ομάδα θερμόαιμοι από το νέγρικο πλήθος που δεν χώνευαν τους λευκούς μας παρακολουθούσε ακόμη και μου έστηνε κανένα καρτέρι.
Ευτυχώς στο pier εκείνη την πρωινή ώρα κυκλοφορούσε λίγος κόσμος, μόνο μερικοί ψαράδες ήταν ακροβολισμένοι στις άκρες και ένα ερωτευμένο ζευγαράκι μαύροι πιασμένοι χέρι χέρι περπατούσε μόνο του στη μέση της άδειας εξέδρας.
Είκοσι λεπτά κάθισα παρέα στον ψαρά με το εντυπωσιακό καλάμι για να συνέλθω. Του έφερα γούρι και ανέβασε τρία μετρίου μεγέθους ψαράκια όσο ήμουνα δίπλα του. Απορούσα πώς μέσα σε αυτά τα αφρισμένα κύματα προλάβαιναν τα ψάρια να δουν και να τσιμπήσουν το δόλωμα.
Φωτογράφισα αναμνηστικά τον ινδό σωτήρα μου πάνω στο pier με φόντο τα ξενοδοχεία του Golden Mile και εκατοντάδες μαύρα κορμιά να παίζουν στην αμμουδιά με τα κύματα του ωκεανού. Επιστρέψαμε στη στεριά και με το ταξί πλέον συνεχίσαμε την περιήγηση του Durban. Ένιωθα πλέον ασφαλής στο εσωτερικό του αυτοκινήτου.
